من وقتی بی مزه بودم

دیروز داشتم می خوندم در مورد فروغ یه سری تحقیقات کرده بودن وگفته بودن که دو قطبی هست. هزاران هزار آدم دیگه هم همین بیماری و بدترش رو دارند ولی چه زمانی که زنده ان و چه مرده کسی تحقیقی نمی کنه در موردشون. چون ماها اهمیتی نداریم. این رو نگفتم که خودم و هزار آدم دیگه رو با فروغ مقایسه کنم. صرفن خواستم بگم مشکلات روحی و روانی بیخ گوش همه چسبیده. یکی ش خود من . من نمی خوام پسری که سیب خورد رو ول کنم. چون دوستش دارم. .ولی گاهی سر چیزهای کوچیک چنان قاطی می کنم که می خوام همه چیز رو از بین ببرم. یعنی توی اون لحظات که متاسفانه کوتاه هم نیستن برام هیچ چیز و هیچ کس اهمیت نداره. فعلن که با هم خوبیم و اون هم قصد ول کردن من رو نداره. یک مساله ی دیگه که بابتش خوشحالم اینه که دوربین خریدم. سال ها بود که دلم می خواست بخرم. می دونم عن دوربین در اومده و همه الان عکاس هستن اما من دوربین خریدم تا عکس های متفاوت بگیرم. دوست دارم توی مسابقه ها شرکت کنم و اول شم. دوست دارم خیلی توش خوب باشم. دوست دارم ایده داشته باشم و گذشته از همه ی اینها دوست دارم که از دوست /پ/سر خوشگلم عکس بندازم. خداییش من هیچ وقت کسی رو اینقدر دوست داشتم که بخوام ازش عکس بندازم ؟ نه . دوست دارم بشه مدل برای همه ی عکس هام. دوست دارم هزار تا عکس از اون چشای لعنتی آبیش بندازم. بعدش برم یه جاهایی توی دنیا که کسی تا حالا نرفته . دوست دارم هزار تا زن پیدا کنم که شبیه به مادرم باشن و از همه شون عکس بندازم و آخرش بگم که هیچ کس شبیه هیچ کس نیست. هیچ کس جای کس دیگه ای رو نمی گیره. اینو همه ی عالم می دونن. اما من دوست دارم ازش عکس بندازم. دوست دارم از چیزایی که مردم می دونن عکس بندازم. شماها هم بیاید عکس های من رو لایک کنید. درسته که من موضوعات همه پسند ندارم. درسته که من از مراسم عروسی و عقد و جهزیه ام نمی نویسم. درسته که خیلی بی مزه و تلخ گوشتم و دنبال دوست و رفیق و به به و چه چه نیستم. درسته که حوصله ی هیچ کس رو ندارم.  اما همه ی اینا معنیش این نیست که اگه یه روزی عکاس شدم شما نباید بیاید و برای عکس ها من سوت و هورا بکشید. من اگه عکاس شدم شما بیاید عکس هام رو نگاه کنید ؟ باشه ؟ باشه. دیگه بی مزه بازی بسه. برم به دوست/پ/سر خوشگلم زنگ بزنم. آخه ما هم دیگه رو خیلی دوست داریم. هاهاها.

شاهزاده خانومی که نمی خندید...